Dag 15

Om 5 uur worden Judith en ik wakker gebeld door de wake-up service. We laten de auto voorrijden, pakken de laatste spullen in en checken uit. Onderweg naar de auto merk ik aan mezelf dat ik nog niet helemaal ben opgeknapt en mijn maag lijkt nog steeds van slag. Nou ja, we zien het wel... eerst maar eens naar het vliegveld om een ontbijtje te scoren.

Echter, dat bleek makkelijker gedacht dan gedaan. We rijden het nog slapende centrum van San Fran uit en rijden al snel op de interstate naar het vliegveld. Tomtom geeft aan dat het 20 minuten rijden is.
Na 10 minuten word ik echter weer ziek en moet ik de auto hals-over-kop naar de kant van de weg sturen, waar ik nog net de deur op tijd open krijg om op de snelweg mijn maag wederom leeg te gooien. Jeetje, dat was close. Gelukkig zijn we er bijna, maar ik voel dat ik nog lang niet klaar ben eigenlijk... mijn maag is echt van slag nu.

Na een paar minuten parkeren we de auto bij Alamo in de garage en laden de auto uit. Bij iedere beweging die ik maak moet ik mezelf concentreren, want ik voel dat ik iedere moment weer ziek kan worden. We lopen langs de lege hal met verhuurbalies richting de shuttletrein naar het vliegveld. Tijdens het wachten op de trein leeg ik mijn maag in een prullenbak.
Als je ziek bent is een ritje in een schommelende trein geen pretje. Dit heeft als gevolg dat we bij iedere halte van de verhuurbalies tot het vliegveld (4 stuks) moeten uitstappen en ik snel moet maken dat ik bij een prullenbak kom.

Na die ellende komen we eindelijk in de vertrekhal bij de incheckbalies. Hier storten we neer aangezien ik niet meer op mijn benen kan staan van het ziek zijn. We hebben ruim 3 uur te gaan voordat we moeten vertrekken, dus we schatten in dat het moet lukken. Judith gaat ons alvast inchecken, en wijst een beetje hulpeloos in mijn richting als er wordt gevraagd waar de eigenaar van het tweede paspoort is. De medewerker ziet mij en ziet Judith die beetje van slag is en besluit gelukkig om niet moeilijk te doen. De koffers zijn we alvast kwijt en de tickets hebben we.

In 1 uur tijd ben ik nog zeker 3 keer naar de wc moeten rennen voordat we naar de security check mogen. Hier is het druk, warm en ik voel me nog steeds beroerd. Meteen als ik overal doorheen ben gekomen zonder problemen moet ik weer naar de wc. Ik voel me zo klote dat ik Judith iedere keer moet achterlaten met alle zooi, maar ik moet helaas wel. Na de security check (en dichtst bijzijnde wc) lopen we langs allerlei restaurant en de geur van al dat lekker fastfood en verse eten maakt het niet makkelijker voor me... na nog 2 bezoeken aan een wc zijn we eindelijk bij de gate. Hier val ik wederom neer en het gaat van kwaad tot erger. Ik voel zowel mijn maag als darmen continu vervelen en ik ben totaal niet in staat om te vliegen.

Judith gaat maar eens vragen bij de balie wat we moeten doen. Er is een vlucht die 2 uur later gaat die we ook kunnen nemen zonder problemen met de overstap in Philly. We worden omgeboekt, maar onze koffers blijven in het vliegtuig. Ik vind het best. Effe 2 uur liggen, misschien wat slapen en eten, en misschien gaat het dan wel weer.

Na een uur tukken word ik wakker en ik voel me iets beter. Totdat ik probeer om iets te eten, want dat gaf direct weer problemen (wederom 2x naar de wc in 10 minuten). Ik kan niet vliegen op deze manier... 18 uur reizen in deze toestand is onmogelijk. Heel vervelend, en wat doen we dan? Judith is in tranen en is redelijk overstuur, maar weet ook dat het niet anders kan. We kunnen de tickets nogmaals omboeken naar de vlucht van morgen, dus dat doen we. Rustig aan lopen we richting de uitgang van het vliegveld, zonder bagage want die is dus al onderweg naar Brussel...

Buiten houden we de eerste de beste bus van Best Western Hotels aan, en vragen de chauffeur ons te droppen bij het eerste hotel met beschikbare kamers. 15 minuten later zijn we in het hotel, boeken een kamer en ik ga snel liggen. Judith gaat de omgeving maar wat rond en vind een soort winkelcentrumpje met eetgelegenheden en besluit wat te gaan eten, terwijl ik uitgeteld op bed lig.

Als Judith terug is besluiten we een taxi te nemen naar het ziekenhuis om mij in ieder geval even na te laten kijken. Dit ligt ca 10 minuten van het hotel dus we zijn er zo. Na het inschrijven in het systeem word ik snel meegenomen en naar een aparte ruimte gebracht. Ik mag me ontdoen van al mijn kleren en mag zo'n typisch Amerikaans short aan. Allerlei onderzoeken en medicijnen krijg ik toegestopt, omdat ik had verzocht om een paardenmiddel aangezien ik de volgende ochtend moest kunnen vliegen. De pillen die ik kreeg (bleek bij thuiskomst) waren dermate sterk dat ze hier in Nederland worden gebruikt door patienten die chemo therapie ondergaan... sterk spul dus. Ik knap er inderdaad snel van op en krijg een recept voor nog eens 6 pillen die ik moet halen en gebruiken totdat ik thuis ben in Nederland. Na 2 uur staan we dus weer buiten en ik voel me behoorlijk goed.

De taxi komt en we gaan meteen naar de Wallgreens om de pillen te halen. De krengen kosten $40 per stuk (katsjing) en moeten uiteraard direct betaald worden. Oei, als dat maar goed blijft gaan met de creditcard op deze manier... Ik krijg als advies van de apotheker om Gatorate te drinken, want da's goed tegen het uitdrogen waar ik ook redelijk last van heb. Alles wat ik dronk kwam er namelijk ook weer uit... dus ik heb dorst en honger!
Vervolgens gaan we naar de subway waar ik een broodje met ham laat maken zonder poespas, maar verder dan een paar crackers kom ik niet voordat ik toch weer ziek wordt. Nou ja, pilletje erin en dan moet ik weer beter worden, toch?! Ging in het ziekenhuis ook goed... nou, niet dus... pilletje (en crackers) komen er net zo hard weer uit... samen met die fijne Gatorade...

Maar goed, dan nemen we de crackers en broodjes maar mee en gaan we maar slapen. Misschien hebben de pillen nog wat langer nodig voor ze beginnen te werken...