Dag 17

5 uur... dat begint aardig te wennen zo na 3 dagen op rij. Ik voelde me redelijk goed, maar nog niet 100%. Judith keek me daarom ook vragend aan wat we gingen doen, ze wilde maar wat graag naar huis... begrijpelijk ook. Op dat moment besloot ik gewoon te gaan want het werd er toch niet beter op. Suck it up and deal with it.

Om half 6 stond de bus voor deur, en ik stapte in... uiteraard pas nadat ik de banaan van mijn ontbijt alweer kwijt was. Zucht... dit wordt een fijne dag.
Bij het vliegveld snel door de security check heen en zeer snel door de gang met restaurantjes heen. Ik kon de lucht nu beter hebben, maar al die mensen zien eten was nog net effe iets teveel van het goede.

Het boarden begon en Judith vroeg me nogmaals of we gingen. Zonder iets te zeggen stond ik op en ging in de rij staan. We hadden hele goede plaatsen (eerste rij achter de business class) met veel beenruimte. Het vliegtuig zat vol en naast ons zat een gezellige oma die een beetje zenuwachtig werd toen ik koorstachtig alle spuugzakjes begon te verzamelen. Het verhaal aan haar uitgelegd en toen begon ze te praten over al haar ervaringen met vliegen, familie, San Francisco, Philly (waar ze woonde) en haar vriendin die aan de andere kant van het vliegtuig lag te slapen. Dit alles hielp enorm tijdens die eerste 5 uur terug naar huis, en zonder ziek te zijn geworden onderweg landen we in Philly. Tijdens het uitstappen bedankte ik haar hartelijk voor haar genezende woorden, want ik voelde me weer goed, ik had weer trek, en we waren halverwege!

Aangezien we geen bagage hadden behalve onze rugzakken waren we snel in de gate van vertrek. Ik had honger. Ik wilde eten en dan vooral niet van dat eten wat goed voor je is als je ziek bent (droog beschuit, salade's, gatorade) want daar was ik de voorgaande dagen ziek van geworden. Nee, ik wilde iets eten wat ik zeker lekker vind. Gaat het dan fout, dan heb ik toch lekker gegeten. Oftewel, we gingen op zoek naar een MacDonalds.

10 meter van onze gate vandaan zat de Mac en ik bestelde een Big Mac menu, met friet en een mikshake aardbei. Zo, we gaan het lot tarten. Judith ging naar de chinees en haalde wat gezonder eten, maar ik zat te watertanden achter mijn hamburger. En geloof het of niet... hij was echt enorm lekker!! Het ging helemaal goed, totdat ik aan de milkshake begon dus die heb ik laten staan. Maar ik had gegeten, het was lekker en ik voelde me totaal niet ziek meer. Snel terug naar de gate waar ik mijn pilletje nam en snel nog een uurtje ging tukken.

Na een uurtje tukken werd ik vrolijk wakker, keek op de klok en zag dat het boarden pas na 2 uur zou beginnen. In de sportsbar naast onze gate werden bassball wedstrijden uitgezonden, dus hebben we daar nog 2 uur gezeten. Erg gezellig, en een leuke wedstrijd ook.

Tijdens het boarden voelde ik me toch weer een beetje "vreemd" worden, maar ik liet mezelf niet meer tegen houden. Snel inchecken en zitten. Het vliegtuig was voor 60% vol, dus plek genoeg. We hadden met zijn tweetjes 3 stoelen dus slapen zou moeten lukken, dacht ik op dat moment. De film werd gestart en nadat de film klaar was, was ik ook klaar. Klaar wakker dan vooral. Het gehele vliegtuig lag te slapen (of deed een poging) inclusief personeel, en ik was nog wakker... zucht kreun steun... dan duren 7 uur erg lang hoor. Uiteraard hadden alle medepassagiers zich reeds ontfermd over de lege plaatsen in het vliegtuig, dus ergens languit gaan liggen was er niet bij. En dan ga je jezelf in de weg zitten, er is geen eten of drinken, er worden geen films gestart, alle lampjes zijn uit. En on top of that werd ik ook nog eens ziek tegen de tijd dat de rest van het vliegtuig weer wakker werd. Ik had mijn ogen wel gesloten, maar heb totaal niet kunnen slapen.

Maar goed, een klein half uur eerder dan gepland stonden we weer aan de grond op Brussel. We liepen snel naar bagage claim want we moesten uiteraard nog op zoek naar de koffers. Die zouden ergens moeten staan, waarvan wij niet goed wisten waar dat was. Gelukkig hielp een vriendelijke douanier ons op weg en nog voordat de koffers van de band rolden liepen wij al met onze koffers door de douane heen. Niemand keek op of om naar ons en we waren dus snel in de aankomsthal, waar mijn vader en zwager ons stonden op te wachten. Hier dumpte ik meteen de bagagekar, groette ik de chauffeurs en rende vervolgens zo snel mogelijk naar de dichtsbijzijnde wc. Het feestje begon dus weer opnieuw, maar goed... nu was het nog slechts 1 uurtje rijden naar huis dus dat was een heerlijk vooruitzicht...

We drinken nog een kopje thee en koffie en gaan vervolgens de auto uit de stalling halen. Judith reed met Kevin en de bagage mee, pa en ik reden in onze auto achter hun aan. Halverwege tussen Brussel en Eindhoven moesten we nog een korte noodstop maken aangezien het nogmaals fout ging. Maar eindelijk na anderhalf uur rijden waren we terug in Eindhoven. Nog nooit was ik zo vreselijk blij om thuis te zijn na een vakantie, zeker niet na een vakantie in de States. Maar vandaag was ik blij.

De ouders kwamen uiteraard snel langs voor koffie en de verhalen, en om 1 uur was het huis weer lekker leeg, waarna ik op de bank ben ingestort.

Wat een heerlijke vakantie was het, wat een rot einde was het, en wat enorm fijn om weer thuis te zijn!!